Date

2017-05-13

Author

Keleş, Elif
Kondakçı, Yaşar

Metadata

Show full item record

Item Usage Stats

152
views

0
downloads

Cite This

ş Örgütler iç ve dış çevrelerinde meydana gelen sosyal, politik, teknolojik, ekolojik, vb. gelişmelerin etkisiyle sürekli değişim girişimlerinde bulunmak durumunda kalır. Örgütlerde değişim isteğe bağlı olarak ortaya çıkabileceği gibi çevresel tehdit olarak adlandırılan dış baskılar yoluyla da gerçekleşebilmektedir (Hannan ve Freeman, 1984). Örgütlerdeki değişim planlı ya da plansız olabilir (Porras ve Robertson, 1992). Eğitim kurumları da diğer kurumlar gibi iç ve dış çevrelerinden kaynaklanan gelişmelerin zorlamasıyla değişim girişimlerinde bulunurlar. Eğitim sistemi farklı alanlarda gelişme ve yeniliklerle karşılaşır ve değişim kaçınılmaz olur. Bu değişim küçük ölçekli olmayacağı için eğitim sisteminde yer alan paydaşlar da değişime ayak uydurmak zorunda kalır. Eğitim kurumları genellikle planlı değişim uygulamalarıyla bu zorlamalara cevap verme eğiliminde olsa da planlı değişimler her zaman istenen sonucu vermez ya da planlandığı gibi uygulanamaz. Dolayısıyla, iç ve dış baskı ve zorlamalar, karmaşık yapılar oluşturduğu gibi eğitim örgütlerinde değişimi yönetebilmeyi de güçleştirir (Wallace, 2003). Türkiye, merkezi bir eğitim sistemine sahiptir. Bu bakımdan okulun yapısını, işlevini, işleyişini belirleme yetkisi merkezde toplanmıştır. Bir okulun kendi içinde idari ve akademik faaliyetlerinde sınırlı bir tasarrufu olabilir. Değişim kararları da merkezi sisteme uygun olarak yine sistemin merkezinden kaynaklanır. Milli Eğitim Bakanlığı (MEB), değişmesini uygun gördüğü konuları belirler ve eğitim örgütlerinin bu kararları uygulamasını bekler. Örneğin sadece 2016 yılında MEB; Bakanlık merkezi yönetim birimlerindeki değişiklikler, müdür ve müdür yardımcıları ile ilgili değişiklikler, proje okulları ve eğitim finansmanına ilişkin değişiklikler, FATİH projesine yönelik uygulamalar gibi pek çok büyük ölçekli değişim girişimlerinde bulunmuş ve bu konularda bütün sisteme değişim emri vermiştir (TEDMEM Eğitim Değerlendirme Raporu, 2016). Eğitim sistemlerinde değişim uygulamaları her zaman kolay olmayabilir. Bireylerin değiştirilmesi beklenilen konu hakkındaki yetersiz bilgileri, örgüt kültürünü değiştirmenin zor oluşu (Burke, 2002), bireylerin değişime karşı olumsuz tutumları ve değişime gösterdikleri direnç (Geisler, 2001) eğitim örgütlerindeki değişim uygulamalarının başarısız olma sebepleri arasında gösterilebilir (akt. Kondakçı, Zayim ve Çalışkan, 2010). MEB, bu değişim kararlarını çoğunlukla merkezi bir şekilde aldığı için çoğu zaman değişimi uygulaması beklenen eğitim paydaşları değişime direnç gösterir. Bu bağlamda, okul müdürleri, devlet ile değişimi hayata geçirecek bireyler arasındaki dengeyi sağlayacak bir köprü olarak algılanabilir.

URI

https://hdl.handle.net/11511/79103

Collections

Department of Educational Sciences, Conference / Seminar